Het is een vrijdagmiddag en de zon zendt haar warme stralen door de grote ramen van het klaslokaal. De klok nadert het einde van de lesdag, maar de lucht is geladen met een spanning die je bijna kunt aanraken. Je zit in de achterste rij van de klas, je ogen op de klok gericht terwijl je wacht tot het laatste uur verstrijkt. Maar je gedachten zijn niet helemaal bij de les.
Je hebt een lichte glimlach op je gezicht terwijl je stiekem naar voren kijkt, naar het bureau van meneer Vermeer. Hij is je leraar Engels, strak en streng, zijn reputatie bekend en zijn lessen onverbiddelijk. Maar er is iets aan hem dat altijd je aandacht trekt, iets aan de manier waarop hij je aankijkt, zijn ogen glinsterend met een mengeling van frustratie en iets anders, iets dat je niet helemaal kunt plaatsen, maar wat je hart sneller doet kloppen.
“Meneer Vermeer,” zeg je zacht, je hand omhoog stekend. Hij richt zijn blik op je, die diepbruine ogen die elke keer als hij je aankijkt door je ziel lijken te zien.
“Ja, Eva?” Zijn stem klinkt kalm en beheerst, maar je meent een vleugje irritatie te horen.
“Ik begrijp deze passage niet helemaal…” Je hint naar je boek, je ogen groot en onschuldig. Je weet dat je beter zou moeten weten dan hem op de proef te stellen, maar er is iets spannend aan de manier waarop zijn gezicht net een beetje verstrakt als hij naar je toe komt.
Hij loopt langzaam naar je toe, elke stap benadrukt de krachtige aanwezigheid die hij heeft. “Laten we eens kijken,” zegt hij rustig en leunt over je heen, zijn hand rustend op de rug van je stoel. Zijn geur – een mix van houtige aftershave en leer – vult je zintuigen.
Zijn warmte dichtbij voelt bijna onverdraaglijk. Je voelt een tinteling door je lichaam trekken terwijl zijn ademhaling je nek kietelt. “Kijk, je moet begrijpen dat deze passage verwijst naar een diepere allegorie,” zegt hij, terwijl hij zijn vingers langs de pagina beweegt. Maar je kunt nauwelijks luisteren naar wat hij zegt; je bent gefocust op zijn aanwezigheid, de magnetische kracht van zijn nabijheid.
“Heeft dit nu meer zin?” vraagt hij, terwijl hij omhoog kijkt en oogcontact met je maakt. Zijn diepe, doordringende blik lijkt je uit te dagen en je voelt een verboden sensatie opborrelen.
“Eh, ja… ik denk het wel,” antwoord je zacht, je stem iets hoger dan normaal. Hij recht zichzelf op en je voelt bijna een gevoel van verlies nu de dichtheid van zijn aanwezigheid minder is.
“Goed,” zegt hij, teruglopend naar zijn bureau. “Hopelijk heb je nu genoeg om op te focussen voor het weekend.”
De bel gaat eindelijk en de rest van de klas schiet uit hun stoelen, maar je blijft zitten, je ogen nog steeds op hem gericht. De andere studenten haasten zich naar buiten, vrolijk lachend en pratend, terwijl jij blijft zitten, wachtend. Meneer Vermeer kijkt op van zijn papieren stapel en merkt dat je nog steeds daar zit.
“Is er nog iets anders wat ik voor je kan doen, Eva?” vraagt hij, zijn toon nu een beetje sceptischer.
Je staat op en loopt naar voren, je vingers glijdend over de bureaus terwijl je naar hem toe beweegt. “Eigenlijk wel, meneer. Ik had nog een aantal vragen die niet echt geschikt zijn voor in de klas…”
Zijn ogen vernauwen zich een beetje, zijn blik scherp maar veloursachtig tegelijk. “Vooruit dan maar, wat is er?”
Je slikt, je hart klopt wild in je borst. “Ik… ik vond de manier waarop u de gedichten uitlegde heel… interessant. Maar ik vroeg me af, zijn er andere manieren waarop ik het materiaal kan begrijpen, misschien in een meer… persoonlijkere context?”
Hij legt zijn pen neer en vouwt zijn handen samen, zijn blik onverzetbaar op je gezicht gericht. “Een persoonlijke context, zeg je?”
Je knikt. “Ja, ik denk dat ik meer zal leren als ik individuele aandacht krijg. Misschien kan ik na schooltijd een… priveles krijgen?”
Hij lacht zacht, maar het is geen grappige lach. Het is eerder geladen met betekenis, zijn ogen verspreiden een diepte die je nog niet eerder hebt gezien. “En denk je dat persoonlijke aandacht inderdaad helpt?”
“Ja, meneer,” antwoord je, terwijl je stapjes dichterbij zet, tot je bijna tegen zijn bureau aan staat.
Hij staat op en loopt om het bureau heen, komt dichterbij en steekt zijn hand uit om je kin te heffen, waardoor je gedwongen wordt hem recht in de ogen te kijken. “Eva, ik begrijp wat je probeert te doen,” zegt hij langzaam, zijn stem laag en dreigend. “En hoewel een privéles verleidelijk klinkt, weet je wat het risico is, niet?”
Het voelt alsof de tijd stilstaat, je ademhaling versnellend door de ongedefinieerde spanning die zich tussen jullie opbouwt. “Ja, meneer.”
Zijn vingers strijken zachtjes over je kaaklijn, je voelt je huid tintelen onder zijn aanraking. “Als ik je een privéles geef,” zegt hij, bijna fluisterend, “dan verwacht ik totale gehoorzaamheid. Geen vragen, geen protesten.”
Je knikt langzaam, je ogen groot van verwachting. “Ja, meneer.”
Hij draait je resoluut om en leidt je naar de oude leraarstoel aan de zijkant van het lokaal, waar de zonnestralen een gouden baken creëren op de houten vloer. Hij laat je zitten en gaat zelf op het bureau naast je zitten, zijn been lichtjes tegen die van jou rustend. Vers en verlangend strijkt zijn hand langs je schouder, naar beneden over je arm.
“De eerste les is discipline,” zegt hij kalm. “Je zult precies doen wat ik zeg, zonder aarzelen. Begrijp je dat?”
“Ja, meneer Vermeer,” fluister je, je hart bonzend in je borst. Hij glimlacht zacht, bijna troostend.
“Goed, laten we beginnen.” Zijn handen verplaatsen zich rustig langs je armen naar je polsen, die hij zachtjes maar stevig vastneemt. Zijn grip is vastberaden, maar niet pijnlijk. Hij begeleidt je polsen naar de houten leuning van de stoel en leunt dan dicht naar je toe, zodat je zijn warmte tegen je huid voelt.
Zijn mond bij je oor fluistert: “Niet bewegen. Niet praten. Je bent hier om te leren, begrijp je?”
“Ja, meneer,” antwoord je bevenig, je lichaam verlangend naar zijn aanraking.
Langzaam, methodisch, gaan zijn handen naar de knopen van je blouse, één voor één losmakend en de stof openvouwend. De koelere luchtstroom die je blootgelegde huid beroert, vermengt zich met de hitte van zijn aanwezigheid, elke inch die hij blootlegt stuurt golven van anticipatie door je heen.
“Nu, Eva,” zegt hij terwijl zijn vingers zacht langs de kanten rand van je beha glijden, “leren draait om vertrouwen. Vertrouw je me?”
“Ja, meneer,” fluister je, je stem trilt lichtjes. Zijn hand dwalend onder de randen van je kleding, heen en weer, testend, zoekend.
Zijn vingers haken achter je beha en tillen hem langzaam omhoog, onthullend wat eronder ligt. “Goed,” zegt hij zacht, zijn stem een suizende belofte. “Laten we dan eens kijken hoeveel je in je hebt om echt te leren.”
Zijn hand beweegt naar beneden, over je buik en dan naar de knoop van je rok. Hij maakt hem langzaam los, kijkt je in de ogen terwijl zijn vingers de rits omlaag trekken. Elke beweging is langdurend en bijna kwellend, de spanning tussen jullie bereikt een breekpunt.
“Stijg op,” beveelt hij, je knieën buigend en op je bijtend achter terwijl zijn handen gezekerd op je heupen rusten. Je volgt zijn instructies, je lichaam zich aanpast aan zijn aanrakingen, terwijl hij de rok uit je schuift langs je benen.
Blijf stil zitten, en hetzelfde tijd heeft hij het onrecht je gevoel te prikkelen dat je zorgen voert, zijn handen die je ondergoed wegtrekken, zinstrelend langs je dijen, voelend het spannende gevoel dat zo intens opgebouwd is.
“Je bent een goede student,” zegt hij in je oor, zijn stem als warm zijde. Zijn handen grijpen weer zijn handen vast, vergrendeld aan de justitie van je bewondering. Hij leunt dichterbij, zijn adem verwoestend over je huid, warm en verzadiging, naast jou.
Zijn vingers betreden je langzaam, metodisch, zoekend naar wat onder de oppervlakte ligt, het vloeiende bijgevolg van je ongedierte intens koud voelend. Hun ritmes traag bewegingen, keer op keer meer kloppend, telkens smeulend een acheivement.
Jij hebt leren ondergaan zoals hij læt je organiseren, leraar en student in een balans van discipline en verleiding gevorderd, en de dageraad van zijn lessen zijn te vormen begevens volgt onbetwiste overheersing in het vuur van je verlangen.
Als het klaslokaal weer stil wordt, rust je ademhaling vlug maar verzadigd, je lichaam trilt nog steeds na in de nasleep van zijn lering. “Ik denk dat je lessen behoorlijk succesvol waren, Eva,” zegt hij zacht, terwijl hij je kin lichtjes optild en je dwingt om hem aan te kijken. Zijn blik is zacht, maar de autoriteit erin is onmiskenbaar. Je ogen ontmoeten de zijne en je voelt een vertrouwd, maar intens na-effect van de ervaring die je net hebt doorgemaakt.
Hij neemt een stap terug, zijn gedrag weer volledig professioneel, de vlammen van passie die zojuist in zijn ogen brandden nu onder controle. Hij pakt een doekje van zijn bureau en geeft het aan je. “Hier, maak jezelf schoon,” zegt hij op een toon die ergens tussen zorgzaam en bevelend zit.
Je pakt het doekje aan en doet wat hij zegt, je hele lichaam voelt nog steeds tintelend aan. Je probeert je te concentreren, je ademhaling te kalmeren terwijl je je gedachten weer op een rijtje krijgt. Je hebt zojuist iets ongelooflijks ervaren, iets wat je nooit zult vergeten.
Hij leunt tegen zijn bureau, zijn armen over elkaar geslagen, terwijl hij je nauwlettend in de gaten houdt. “De les van vandaag was een demonstratie van vertrouwen en discipline,” zegt hij. “Heb je iets geleerd, Eva?”
Je knikt langzaam, je stem opnieuw hervindend. “Ja, meneer Vermeer. Ik heb geleerd om te vertrouwen en me volledig over te geven aan de leiding van iemand anders.”
Hij glimlacht, een glimlach die zowel trots als iets anders bevat, iets dat je niet helemaal kunt plaatsen. “Goed zo. Het is belangrijk dat je begrijpt dat je altijd moet luisteren en leren, ongeacht de situatie.”
Langzaam begin je je kleren weer aan te trekken, je gevoelens van schaamte en opwinding vechtend terwijl je je blouse weer dichtknoopt en je rok recht trekt. Hij bekijkt je nauwkeurig, zijn ogen turend naar je bewegingen, als een leraar die zijn leerling beoordeelt.
Wanneer je helemaal aangekleed bent, gaat hij weer achter zijn bureau zitten en pakt hij een pen op om aantekeningen te maken. De atmosfeer lijkt weer terug te vallen in een kalmerende normaliteit, maar je weet dat er nog steeds een onderstroom van opwinding en gespannen verwachting in de lucht hangt.
“Voor vandaag ben je klaar,” zegt hij uiteindelijk, met de zenuwachtige spanning die afvloeit uit zijn stem. “Maar ik wil dat je deze nieuwe kennis toepast in je studie en je gedrag in de klas. Begrijp je dat?”
“Ja, meneer,” antwoord je, terwijl je terugloopt naar je eigen bureau om je spullen te pakken. Je kunt nog steeds de intense herinneringen voelen van zijn handen op je huid, elke aanraking die in je geheugen geëtst staat. Dit was veel meer dan een les; het was een initiatie, een diepe duik in de donkere fantasieën die je nooit had durven uitspreken.
Met je tas over je schouder, draai je je nog één keer om naar hem. Zijn ogen ontmoeten de jouwe en je voelt dat bekende vonkje weer opvlammen, die niet-uitgesproken belooft van meer in de toekomst.
“Meneer Vermeer,” zeg je zachtjes, je stem vol onuitgesproken woorden. “Ik zal goed studeren en alles toepassen wat ik heb geleerd.”
Hij knikt, zijn blik strak en intens. “Dat is wat ik wil horen. Vergeet niet dat deze lessen niet eindigen in het lokaal, Eva. Discipline en gehoorzaamheid zijn kwaliteiten die overal van toepassing zijn.”
Je knikt, een glimlach van begrip op je gezicht. “Dank u, meneer,” zeg je terwijl je de deur opent en naar buiten stapt, je hart nog steeds snel kloppend in je borst.
De gang voelt kouder aan na de hitte van het klaslokaal, maar je voelt je sterker en meer zelfverzekerd dan ooit tevoren. Alsof je net een kracht hebt ontdekt die altijd aanwezig was, maar nooit volledig omarmd. Terwijl je door de lege hallen loopt, begin je na te denken over de volgende les en wat die zou kunnen brengen.
Je gedachten dwalen af naar meneer Vermeer en de ondeugende kant van je glimlacht bij de verwachting van nog meer geheime “lessen” buiten het zicht van de rest van de wereld. Het belooft een interessant schooljaar te worden… En je kunt niet wachten om meer te leren.
..
