Je zit in de wachtkamer van de dokter, je hartslag versnelt lichtjes terwijl je in het stille, klinische wachtruimteblad bladert. De geur van ontsmettingsmiddel prikt in je neus en je vingers spelen nerveus met de rand van je telefoon. Verdwaalde gedachten over het komende onderzoek laten je bloed sneller stromen. Je hebt de verhalen gehoord over Dr. Mark, hoe hij altijd zo begripvol, geduldig en uiterst professioneel is, maar toch begint je verbeelding op hol te slaan.
De deur van de spreekkamer gaat open en een vriendelijke receptionist roept je naam. “Je kunt nu naar binnen gaan,” zegt ze. Je staat op, je benen voelen plotseling zwaar van de spanning.
Als je de kamer binnenloopt, wordt je begroet door een warme glimlach. Dr. Mark staat op van achter zijn bureau, en je merkt meteen op hoe knap hij is. Zijn donkere haren zitten perfect in model en zijn ogen stralen een mengeling van professionaliteit en iets moeilijk defineerbaars… iets verleidelijks.
“Goedemiddag,” zegt hij met een lage, geruststellende stem terwijl hij naar je toe loopt. “Ik ben Dr. Mark. Hoe voel je je vandaag?”
Een zachte blos siert je wangen terwijl je knikt. “Ik voel me goed, dank je,” antwoord je zachtjes, terwijl je probeert de kalmte zelf te zijn.
“Dank je wel dat je gekomen bent. Waarom ben je hier vandaag?” Zijn stem raakt een gevoelige snaar, alsof elke woord een elektrische lading draagt die je zintuigen prikkelt. Je vertelt hem over je zorgen, en zijn blik is intens, alsof hij je volledig begrijpt.
“Nou, laten we dan maar beginnen,” zegt hij uiteindelijk. “Wil je je voor mij omkleden in het onderzoekskleed? Er is een scherm voor wat privacy.”
Je knikt nerveus terwijl hij een zachte hand op je onderrug legt, je richting het scherm begeleidend. Je voelt de warmte van zijn aanraking door je kleding heen, je handen beven lichtjes terwijl je begint uit te kleden. Je trekt het zachte katoenen kleed aan en bindt het nog een beetje verlegen vast.
“Ben je klaar?” vraagt hij vanachter het scherm, zijn stem kalm en geruststellend.
“Ja,” fluister je, en je voelt een siddering van opwinding door je heen gaan. Terwijl je achter het scherm vandaan komt, zie je dat hij een onderzoekstafel klaar heeft staan. Een papierrol over het oppervlak verspreid, zodat alles hygiënisch blijft.
“Ga maar op de tafel zitten,” beveelt hij zachtjes. Zijn ogen kijken je rustig aan, maar je merkt hoe zijn blik een fractie van een seconde langer dan nodig op je lichaam rust.
Je klimt op de tafel en gaat zitten, terwijl het koude oppervlak je huid laat rillen. Hij neemt zijn stethoscoop en komt dichterbij, zijn bewegingen traag en doordacht.
“Ik ga je hartslag controleren, oké?” Zonder te wachten op een antwoord drukt hij het koude metaal tegen je borst. Je voelt de koelte en de druk, en hoe het je tepel kietelt. Zijn ogen vinden de jouwe, je kunt de hitte van zijn blik voelen.
“Ontspan,” zegt hij zachtjes. Zijn stem is diep, zwoel bijna, vol belofte. Je probeert je lichaam te ontspannen, maar de spanning bouwt zich op. Je hebt het gevoel dat je in brand staat, elke zenuw in je lichaam resoneert met zijn aanraking.
Dr. Mark haalt zijn hand weg en legt de stethoscoop neer. “Ik wil je rug nu controleren,” informeert hij je, terwijl hij je zachtjes vraagt om je om te draaien. Je voelt zijn ademhaling dichterbij komen terwijl hij naar je schouders kijkt. Zijn vingers glijden over je huid in een bijna niet te traceren beweging en je kunt het niet helpen om je te ontspannen tegen zijn aanraking.
Terwijl hij door je ruggenwervel glijdt, lijkt elke wervel een geleider van sensaties. Hij stopt halverwege en je vecht tegen de intense prikkeling die door je heen golft.
“Trek het kleed maar een beetje los, ik moet je onderrug inspecteren,” zegt hij met een fluweelzachte stem die je tot in je kern raakt. Je gehoorzaamt, trekt de bandjes langzaam van je schouders en laat het kleed langs je rug zakken, je huid blootstellend aan de gekoelde lucht.
Zijn vingers verkennen de nieuwe blootgestelde huid, zachter en sensitiever dan voorheen. “Diep ademhalen,” instrueert hij je. Je volgt zijn aanwijzingen, voelt elke gespannen vezel in je lichaam ontspannend en tegelijkertijd voorschuwend op wat komen gaat.
“Ga maar liggen, alsjeblieft. Dit maakt het makkelijker voor mij om verder te gaan met het onderzoek.” Je gehoorzaamt hem en gaat liggen, je hoofd op het koude papier lichtjes opzij gedraaid. Je voelt zijn ogen over je heen glijden en je bloed begint te koken in je aderen.
Terwijl je neerligt, voelt elk stukje huid dat in contact laag ligt met de tafel als een brandende lijn. Minuten lijken uren terwijl hij zijn weg langs je lichaam vindt, elke aanraking elektrostatische vonken veroorzakend die langs je ruggengraat schieten.
“Ik zal nu je benen controleren,” verklaart hij langzaam. Zijn handen glijden langs je dijen, keren zich lichtjes en je voelt zijn vingers langs je binnenkant van je benen strijken. Je hart bonst in je borst, je ademhaling versnelt met elke beweging die hij maakt.
“Eén laatste ding,” zegt hij alsof hij net tot de belangrijkste ontdekking is gekomen. Hij vraagt je om je voeten in de stijgbeugels te plaatsen, je benen wijd te spreiden voor het volgende deel van zijn onderzoek. Je gehoorzaamt, een mix van angst, opwinding en anticipatie gaat door je heen.
Hij knielt voor je, zijn ogen fixeren zich op je blootgestelde huid. Je voelt zijn adem tegen je binnenste, warme adem verlicht een vuur dat al smeulde.
“Ik ga nu je intieme gebieden onderzoeken,” zegt hij, zijn stem nauwelijks boven een fluistering uitkomend. “Probeer te ontspannen.”
Zijn vinger glijdt langs je gladde huid, ontsmettend met Antonov-proefachtige precisie. Hij voegt een speculum in, zijn aanrakingen zorgvuldig en respectvol, maar de grenslijn tussen professionaliteit en verlangen is dun en bijna oefenen. Je voelt de koele metalen zoomen, zijn adem dichtbij je essentie.
“Kan je je bekken iets meer kantelen?” vraagt hij. Zijn ogen schijnen met een vurige intensiteit terwijl je aan zijn woorden gehoor geeft. De hete adem uit zijn mond borstelt tegen je huid, elke nerveus uiteinde zindert onder de goedkeuring van zijn werk.
Langzaam verwijdert hij de speculum en vervangt het door zijn vingers. Ze glijden voorzichtig binnen, zijn ogen nooit wegkijkend van de jouwe. “Alles voelt goed,” murmelt hij, zijn stem doordrenkt van belofte en geheimen.
Zijn aanraking wentelt langzaam en waar elk gevoel een climax nadert lijkt het alsof hij terugschroeft, een definitieve grens beward, maar jouw innerlijke verlangens aanvuurt tot verdere overweging.
Zijn vingers verlaten je langzaam, terwijl hij rechtop staat, je kleed voorzichtig recht trekkend en je een kalmerende glimlach schenkt. “Je hebt het uitstekend gedaan,” zegt hij. “Het onderzoek is voorbij.”
Nog na-ademend van de intense ervaring, zucht je van de opgekropte emotie en het gevoel van verzadiging. Je herpakt jezelf langzaam in je kleed, zijn blik nooit geheel verdwijnend van zijn leeuwsklauwachtige betrachting.
“Als je nog iets nodig hebt, aarzel niet om het te vragen,” zegt hij rustig terwijl hij zich een beetje van je af kantelt, de professionele neutraliteit weer in de meester van zijn moment aanbrengend.
Je knikt, probeert te glimlachen terwijl je je kleding weer netjes aantrekt. “Dank je, dokter,” zeg je zachtjes. Je voelt dat de herinnering aan dit onderzoek lang bij je zal blijven, een herinnering die elke keer je zintuigen zal prikkelen als je er aan terugdenkt.
Terwijl je de kamer verlaat, voel je nog steeds het brandende spoor van zijn aanraking op je huid en een wereld vol fantastische mogelijkheden die in zijn wake bloeit. Je fantaseert stilletjes verder alsof de onuitgesproken belofte haperend tegen je huid aangaat, klaar om zich opnieuw te ontvouwen in vurige aanraking de volgende keer dat je komt.
..
